რის ფასად შეინარჩუნა დედოფლისწყარომ გაზეთი და რომელი გამგებელი გამოირჩეოდა პრესასთან უხეში დამოკიდებულებით?!

დედოფლისწყარო ერთ-ერთია მათ შორის, სადაც ყველაზე დიდი ისტორიის მქონე გაზეთი გამოიცემა. ნაირა გორაშვილის სახელიც უცხო არავისთვის არის. როგორც "ქიზიყმა" გაარკვია, უკვე 40 წელი სრულდება, რაც ქალბატონმა ნაირამ გაზეთ "შირაქის" რედაქციის კარი შეაღო. უკვე მეოცე წელია ის "შირაქის" რედაქტორია. ბევრი რამის მომსწრე და მონაწილეა, ამიტომაც რაიონის მემატიანესთან საუბარი მოსალოდნელზე უფრო საინტერესო გამოვიდა.
რის ფასად შეინარჩუნა დედოფლისწყარომ ერთადერთი ბეჭვდური გამოცემა, რომელი გამგებელი გამოირჩეოდა პრესასთან უხეში დამოკიდებულებით, რა უნდა გააკეთოს გაზეთმა ახალი თაობის მისაზიდად და რა სირთულეების გადალახვა მოუწია "შირაქს" 73 წლიანი ისტორიის მანძილზე - ამ და სხვა საინტერესო საკითხებზე ნაირა გორაშვილმა ინტერნეტ-გაზეთ "ქიზიყს" ვრცელი ინტერვიუ მისცა.

-- ქალბატონო ნაირა, რით მოგხიბლათ ჟურნალისტიკამ და რატომ გადაწყვიტეთ, ეს სფერო აგერჩიათ?

-- ეს ჩემი გადაწყვეტილება არ ყოფილა. დღესაც მესიზმრება, როგორ შევდივარ კლასში, დავდივარ სკოლის დერეფნებში და მიჭირავს სასკოლო რვეულები. ჩემი სული სავსეა ბავშვებთან ურთიერთობით. დღესაც მენატრება ეს ყველაფერი. რედაქციაში იმის გამო მოვხვდი, რომ სკოლაში მუშაობა ვერ მოვახერხე. მაშინ ფილოლოგის ადგილის ნახვა ძალიან ჭირდა. ბედისწერასავით იყო, მე-5 კლასიდან დაწყებული ჯერ საკლასო, შემდგომში კი სასკოლო გაზეთის რედაქტორი ვიყავი. ამიტომ ადგილი რომ გამოჩნდა, გავბედე და რედაქციაში მოვედი, რადგან ეს სფერო უცხო არ იყო ჩემთვის. ასე დავიწყე გაზეთ "ახალ შირაქში" მუშაობა და თანდათან ჩამითრია... ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ამ საქმის კეთება სასურველია, სასიამოვნოა და შემიძლია... როგორც ჟურნალისტს კრახი არ განმიცდია...

-- როგორ წარიმართა თქვენი პირველი ნაბიჯები ჟურნალისტიკაში?

-- რედაქციაში 1971 წლის ზაფხულში მოვედი. გაზეთი დაკომპლექტებული იყო პარტიული თანამშრომლებით. მე უპარტიო ვიყავი და ძალიან გვიან შევედი პარტიაში. ისეთი წყობა იყო, გაზეთი ფინანსურად უზრუნველყოფილი იყო. ხელმოწერას სოიუზპეჩატი აკეთებდა, დოტაციას მთავრობა აფინანსებდა და ყველაფერი აწყობილი იყო. რაიმე ახალი ტექნოლოგია იყო, თუ ქაღალდის მოსვლა, თბილისისა და ჩვენს სტამბებშიც ერთნაირად ხდებოდა. დავალებებს ვღებულობდით, რედაქტორი აღმასკომისგან და პარტიისგან, ჩვენ რედაქტორისგან. ახლა ამ გადასახედიდან მოგვწონს ეს თუ არა, სხვა საკითხია. მაშინ ამას ჩვენ ნაკლებად ვგრძნობდით. უარყოფითი დამოკიდებულება არ გვქონდა, რომ რაღაც თემას რაიკომი გვთავაზობდა.

-- რამდენად ახერხებდით თამამი კითხვების დასმას?

-- კრიტიკაც ნამდვილად იყო. მაშინ ასე არ ხდებოდა. საკმარისი იყო დაგვეწერა, რომ რომელიმე ფერმაში, ან ბრიგადაში გაურეცხავ ბალონში ასხამდნენ რძეს, ანდა ცურჩამოურეცხავ ძროხას წველიდნენ, კოლმეურნეობის თავმჯდომარეს, ბრიგადირს, მორიგე მწველავს ბიუროზე გამოიძახებდნენ და პასუხს მოსთხოვდნენ. რეაგირების თვალსაზრისით თუ შევხედავთ, ჩვენი მუშაობა ნამდვილად შედეგიანი იყო, ვიდრე დღეს... ახლა - წერე და იკითხე. დღეს ბევრი იწერება, ყველაფერზე რეაგირება რომ ხდებოდეს, აქამდე ჩვენი ქვეყანა გაძლიერებული იქნებოდა.

-- თუ გახსენდებათ კონკრეტული მაგალითები, როცა გაზეთში გამოქვეყნებული სტატიის შემდეგ რეაგირება მოახდინეს და ვითარება შეიცვალა?

-- ასეთი რუბრიკა გვქონდა ,,ვეხმაურებით დაბეჭდილს" და ყველა სამსახური, ვისაც კრიტიკა ეხებოდა, რედაქციაში საპასუხო წერილს გზავნიდა, ოფიციალურ განმარტებებს და რეაგირებას ახდენდნენ. ჩემი ცხოვრებიდან გავიხსენებ ერთ საინტერესო ფაქტს: რაიკავშირის მაღაზიების შესამოწმებლად ქედების ზონაში წავედით. მაშინ სახეზე არ მცნობდნენ, რადგან ახალი მოსული ვიყავი. უნდა შემეძინა პროდუქტები და გამოგვერკვია, ხდებოდა თუ არა მომხმარებლების მოტყუება წონაში და ფასებში. მოხუცი ქალი იდგა ჩემს წინ და როდესაც გამყიდველმა დაუანგარიშა, 1 მანეთზე მეტი ზედმეტად გადაახდევინა, მოხუცი ვერაფერს მიხვდა. როცა ვუთხარი რედაქციიდან ვარ-მეთქი არ დამავიწყდება იმ გამყიდველი კაცის გაფითრებული სახე. მაღალი იყო, გვარად ვარდიშვილი, ძალიან ინერვიულა. ის მაღაზიის გამგე იყო და ამის გამო დააქვეითეს, რიგით გამყიდველად გადაიყვანეს და დროებით გამოსწორების ვადა მისცეს. საქმე კოლექტივმაც ცალკე განიხილა და შეარცხვინეს. ასეთი ფაქტები უამრავი გვქონდა. გაზეთში გამოქვეყნებულ მასალებზე ძალიან მკაცრად რეაგირებდნენ.

-- უდიდესი გამოცდილება გაქვთ ამ სფეროში, არაერთი ხელისუფლების ცვლილების მომსწრე ხართ, თქვენ რას უკავშირებთ ხელისუფლების მხრიდან რეაგირების ნაკლებობას? იმას, რომ ახლა ბევრი გაზეთი გამოდის, თუ ხელისუფლება უყურადღებო, ლოიალური და ნაკლებად მომთხოვნი გახდა თანაგუნდელების მიმართ?

-- გაზეთიც ბევრი გამოდის, მაგრამ კრიტიკა იმდენად გაუწონასწორებელი გახდა, რომ... ერთი და იგივე ნათქვამს რამდენიმე გაზეთი სხვადასხვანაირად აჟღერებს... ამას კი რეაგირება არ მოსდევს. ალბათ, მთავრობა უფრო მეტ ყურადღებას უნდა აქცევდეს და ითვალისწინებდეს პრესის შენიშვნებს. რადგან ახლა გაზეთებს აქვთ პრეტენზია, რომ დამოუკიდებლები არიან, ჩანს ხელისუფლებაც მათ სრულ თავისუფლებას აძლევს. თქმის საშუალებას აძლევენ, მაგრამ მათზე რეაგირებას და პასუხისმგებლობას თავის თავზე აღარ იღებენ.

-- ცნობილია, რომ აქტიურად მუშაობდა ცენზურა, უფრო რომ დაგვიკონკრეტოთ, რა შეზღუდვებს აწყდებოდით?

-- მაგალითად, პედაგოგზე ცუდის დაწერა არ შეიძლებოდა, სამხედრო სფეროზე წერაშიც შეზღუდულები ვიყავით. სამხედრო საიდუმლოზე შესაძლოა არ უნდა დაგვეწერა, მაგრამ ვერ ვხვდები ცუდ პედაგოგზე სიმართლის თქმა რატომ იზღუდებოდა. ამ გადასახედიდან, შეზღუდვებს შორის ბევრი ნამდვილად არ იყო საჭირო. თუ დაწერდი, რომ რომელიმე უმაღლესმა სასწავლებელმა არაკვალიფიციური სპეციალისტი გამოუშვა და მოსწავლეს კარგად ვერ ასწავლის, ეს პარტიის და სამთავრობო კურსის საწინააღმდეგოდ მიიჩნეოდა.

-- როდესაც პატარა ქალაქში დაიბადები და აქვე აგრძელებ ცხოვრებას, ამის პარალელურად რამდენად ადვილია გაზეთმა ობიექტურობა შეინარჩუნოს და კრიტიკულად წეროს?

-- ძალიან ძნელია... ასჯერ რომ დაწერო დადებითი, მადლობას არავინ გეტყვის, საკმარისია ერთხელ რაღაც გაკვრით მიანიშნო, რომ ათასგვარ ინტერპრეტაციას აძლევენ. იმდენად რთულია რაიონში კრიტიკული მასალის კეთება, ვერც წარმოიდგენთ. ამას ბევრი ადამიანის განაწყენება მოჰყვება, არადა ერთმანეთს ყოველდღიურად ქუჩაში ვხვდებით. სამწუხაროდ, სამართლიანი ადამიანის კუთხით კი არ უყურებენ, ინტრიგნულად აღიქვამენ. ფიქრობენ, რომ ვიღაცას ვიღაცის ჯავრი აქვს. ეს პრობლემა ყოველთვის ასე იქნება, იმ ქართული მენტალიტეტის წყალობით, რომელიც სისხლში გვაქვს გამჯდარი. პატარა ქალაქებში კი ეს ყველაფერი უფრო მწვავედ დგას.

ჩემი ქალიშვილი რამდენი წლის მანძილზე მოქმედი ჟურნალისტი იყო, უამრავ მეგობარს, ვინც მას მხარში ედგა გაჭირვების დროს, აკრიტიკებდა ხოლმე, მათ კი ეს არ სწყინდათ და ურთიერთობებში ხელს არ უშლიდათ. ჩვენთან კი სხვაგვარადაა. მაგალითად, 2003 წელს ლაერტ ზუბადალაშვილის არჩევნები ახლოვდებოდა, მისმა მხარდამჭერებმა გამგეობის შენობაში ისეთი ყვირილი ამიტეხეს, ზემოდან გამგებელი ჩამოვიდა, რა ხდებაო. არადა, მათი გაღიზიანება მხოლოდ იმ ფაქტმა გამოიწვია, რომ ზუბადალაშვილის სტატიის სათაური შავი შრიფტით იყო. ასევე არ მოეწონათ სტატიის ადგილი. ყველა ფიქრობს, რომ თუ კრიტიკა დააფიქსირე, ესე იგი მტერი ხარ! რამდენად სამართლიანიც არ უნდა თქვა, უკმაყოფილო რჩებიან...

-- დამოუკიდებელი ჟურნალისტები ხშირად ვაწყდებით ასეთ რეაქციებს, თქვენ თუ გაიხსენებთ ფაქტებს, როცა ნაცნობებს გარკვეული სტატიების შემდეგ მისალმებაზე თავი შეუკავებიათ?

-- შეიძლება მოგესალმოს, მაგრამ აქამდე თუ გიღიმოდა და მოგიკითხავდა, ამის შემდეგ მხოლოდ გესალმება და ხვდები რომ სტატიის გამო გამოხატავს წყენას.

-- ქალბატონო ნაირა, თქვენი მოღვაწეობის პერიოდში დედოფლისწყარომ უამრავი ხელმძღვანელი გამოიცვალა. თუ შეგიძლიათ გამოყოთ, რომელ მათგანთან უფრო კომფორტული იყო მუშაობა და პირიქით?

-- რამდენადაც საწყენი არ უნდა იყოს, მართლა გულწრფელად გეტყვით. დღეს ამ ახალგაზრდა ბიჭების მუშაობით უკმაყოფილო არ ვარ, პირიქით. მით უფრო, რომ ბოლო წლები ფინანსური პრობლემებიც გვქონდა. საგადასახადოსთან სადაო საკითხებიც გვქონდა, უამრავი რამ იყო, მაგრამ... დედოფლისწყაროში იყვნენ რაიონის ხელმძღვანელები, რომლებიც ადგილობრივები იყვნენ. მათ თანამდებობებზე დანიშვნას რედაქციის თანამშრომლები აღტაცებით შევხვდით. მიგვაჩნდა, რომ მათ ძალიან კარგად იცოდნენ რაიონის პრობლემები, იყვნენ პატიოსანი, წესიერი ადამიანები. ვფიქრობდით, რომ გაზეთის მიმართაც კეთილგანწყობილნი იქნებოდნენ, რადგან კარგად იცოდნენ, რომ ენთუზიაზმზე და წვალებით შევინარჩუნეთ და დღემდე მოვიყვანეთ გაზეთი. გვეგონა, საუკეთესოდ ვითანამშრომლებდით და კარგად გაგვიგებდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ შევცდით... გვარებს არ დავასახელებ, მაგრამ მათთან თანამშრომლობა არ შედგა!... საკმარისია ოდნავ რაღაც გეთქვა, იმ წუთში დაფინანსების შეწყვეტის მუქარით იყვნენ დაკავებულნი. ასეთი რამდენიმე ხელმძღვანელი ჰყავდა დედოფლისწყაროს. იყვნენ ისეთი გამგებლებიც, რომლებიც საერთოდ არ გვცნობდნენ, წარმოდგენაც არ ჰქონდათ, მაგრამ მათთან ურთიერთობა გაცილებით კომფორტული იყო. ასეთები იყვნენ თუნდაც დავით ლეკიშვილი, ვაჟა ქადაგიძე... ალბათ, ეს სწორედ იმ მენტალიტეტის დამსახურებაა, რომელიც დიდ ქალაქში შეიძინეს. ქადაგიძე თავის საწინააღმდეგოდ რუბრიკებსაც კი გვთავაზობდა. ლეკიშვილსაც არასოდეს სწყენია, ყოველთვის მოგვიწოდებდა, რომ კრიტიკა გვეწერა. ადგილზე გაზრდილები კი სხვაგვარად იქცეოდნენ. ისინი მომხვეჭელობამ იმ კარებზე მიიყვანა, სადაც საბოლოოდ მივიდნენ. დაუკონკრეტებლადაც მიხვდება ხალხი, ვინ იგულისხმებიან.

-- 90-იანი წლების რთული პერიოდში, ომიანობის და საყოველთაო გაჭირვების მიუხედავად გაზეთი არ გაჩერებულა, როგორ ახერხებდით ამას?

-- ლითოგროფია, როგორც ტექნოლოგია უკვე სულს ღაფავდა და ყველაფერი ელექტრონულ სისტემაზე გადადიოდა. მასიური უშუქობა იყო. ლინოტიპი არის უზარმაზარი დანადგარი, რომელსაც თითქმის 3 საათი ჭირდებოდა, რომ გამდნარიყო და სტრიქონი მიგვეღო. შემდეგ 20 წუთი ჭირდებოდა მის გაყინვას. შუქიც წამდაუწიმ ქრებოდა. დღე და ღამ მობილიზებული ვიყავით, რომ დენის მოსვლისთანავე გაზეთი რამენაირად დაგვებეჭდა. ღამე ჩამრთველს ღიას ვტოვებდით და როგორც ნათურა გაანათებდა, გავრბოდით, რომ მუშებს სტრიქონები აეწყოთ. ხან 10 წუთში დენი ისევ ითიშებოდა. დიდი მადლობა ეკუთვნით იმ ადამიანებს, რომლებიც იმ წყობიდან გადმოყოლილი პასუხისმგებლობით ძალ-ღონეს არ იშურებდნენ, თორემ ურთულესი წლები გავიარეთ. დღისით შუქი იშვიათად იყო, ამიტომ ჩვენ მზადყოფნაში ვიყავით და მუდმივად შუქის მოსვლას ველოდით. იმ წლებში ძალიან გვიჭირდა, ხან ერთი ნომრის გამოსაცემი თანხაც არ გვქონდა ხოლმე. კირქვის კარიერის ხელმძღვანელობასთან სათხოვნელად მივედი. რადგან რუსთავის მეტალურგიულ ქარხანაში გადიოდა ჩვენი წიაღისეული, იქ ხელმძღვანელთან ჩავედი და დირექტორ ქაშაკაშვილთან შეხვედრას 4 დღე ვცდილობდი. ავუხსენი, წლების მანძილზე ჩვენი ქვიშით რომ სარგებლობთ, ახლა გაზეთს უჭირს და დაგვეხმარეთ-მეთქი. ამან შედეგი გამოიღო და გარკვეული დახმარება აღმოგვიჩინა. სხვათაშორის, ადრე უფრო მეტი შემოწირულობა გვქონდა, ახლა გაზეთების თანადგომა რატომღაც ყველამ დაივიწყა. 1937 წლიდან დღემდე მხოლოდ ერთი შემთხვევა გვქონდა, როცა გაზეთი 3 თვე ვერ გამოვიდა. ესეც იმიტომ, რომ სტამბის დანადგარები უშუქობის გამო გადავაკეთეთ ხელით მართვად სისტემაზე. ამან დრო წაიღო და სამი თვე ჩაგვივარდა. ფაქტობრივად ამით 60 წლით უკან დავიხიეთ. სხვა არჩევანი არ იყო, ასოებიც აღარ გვქონდა. კლიშის დასამზადებლად ლითონის საამქროში მივდიოდით, თუმცა ამ დროს უკვე აღარც ეს საამქრო მოქმედებდა. ამ ყველაფერმა მიგვიყვანა იმ დასკვნამდე, რომ კომპიუტერულ მომსახურებაზე გადავსულიყავით.

-- როგორც ვიცი, ამ დროს რადიოგადაცემებს აგრძელებდით...

-- მაშინ ყველა რაიონში ფუნქციონირებდა ხაზის რადიო და ამისთვის გადაცემებსაც ჩვენ ვამზადებდით. ჩვენი რაიონის ყველა სოფელში რადიოხაზები გაყვანილი იყო და ჩვეულებრივ ვმუშაობდით. გაზეთის შეჩერების დროს მხოლოდ რადიოგადაცემები მზადდებოდა და ინფორმაციის გავრცელება ასე ხდებოდა. რადიო გვიანობამდე შევინარჩუნეთ, 90-იან წლებშიც კი ვმუშაობდით, მერე ელექტრო სადენებსაც მასიურად იპარავდნენ და ამ დროს გაჩერდა რადიო.

-- 1997 წლამდე "შირაქი" ადგილზე იბეჭდებოდა, მას შემდეგ კი თბილისში თანამედროვე ტექნოლოგიებით გამოიცემა. როგორ გადაიტანა გაზეთმა გარდამავალი პერიოდი?

-- მოგეხსენებათ, მაშინ კომპიუტერი ფუფუნებას წარმოადგენდა. არის არბოშიკელი ახალგაზრდა, ოთარ კიკილაშვილი, რომელსაც სულ 2 კომპიუტერი ჰქონდა და ახალი ფეხადგმული იყო (დღეს ის ერთ-ერთი დიდი გამომცემლობის თანამფლობელია). მოსწავლეობისას ოთარი ჩვენთან წერილებს აქვეყნებდა. იცოდა, რომ ასე უსახურ გაზეთს გამოვცემდით და მან შემოგვთავაზა კომპიუტერული ვერსია. 1997 წელს ჯერ საცდელი ნომერი გამოვეცით, შემდეგ კი საიუბილეო ნომერიც მასთან დავბეჭდეთ და დღემდე მასთან ვართ.

-- მახსოვს, "შირაქი" რაიონულ დონეზე ერთ-ერთი მაღალტირაჟიანი გამოცემა იყო.

-- გეთანხმებით. გვქონდა 12 000, 15 000-იანი ტირაჟი...

-- ეს საერთო პრობლემაა, მაგრამ ზოგადად პრესაში ტირაჟის მკვეთრ ვარდნას თქვენ რას უკავშირებთ?

-- მრავალ ფაქტორზეა დამოკიდებული, პირველ რიგში უფულობაზე. იმას, ვინც ფული იშოვა, არ აინტერესებს ადგილობრივი გაზეთი და საერთოდ გაზეთი... მათი ერთადერთი საზრუნავია, როგორ გაზარდონ თავიანთი ბიუჯეტი. დღეს ძალიან ცუდი მდგომარეობაა. ამ ხნის მანძილზე ვერ ვნახე დედოფლისწყაროში ვერავინ, რომელიც თუნდაც ერთ ნომერს დააფინანსებს და გაზეთს დააწერ, რომ ნომრის სპონსორია ეს ადამიანი. ეკონომიურად სწორედ ის ფენა გაღარიბდა, ვისაც კითხვა და გაზეთი უყვარს.

-- ციფრული ტექნოლოგიების შემოჭრის ფონზე, როდესაც მკითხველი წიგნმაც მრავლად დაკარგა და გაზეთმაც, ახალგაზრდები სულ უფრო ნაკლებად ინტერესდებიან ბეჭდური მასალით. თქვენი აზრით, ვითარებას ხომ არ გაართულებს ის ფაქტორიც, რომ პრეზიდენტის ინიციატივით სკოლებში კომპიუტერული სწავლება პირველივე კლასიდან უნდა დაინერგოს. ეს ფაქტორი ხომ არ გამოიწვევს მოზარდების კიდევ უფრო გაუცხოვებას ბეჭდვური პროდუქციის მიმართ?

-- მიმაჩნია, რომ ბეჭდვური საშუალებები გაცილებით უფრო ეფექტურია ადამიანის გონების განვითარებისთვის და გემოვნების დახვეწისათვის. ცნობილია, რომ უნიკალური ნაწარმოებების წიგნად წაკითხვა უფრო ეფექტური და შთამბეჭდავია, ვიდრე მისი ეკრანზე ფილმად ნახვა... პირველივე კლასიდან ბავშვების კომპიუტერიზაცია დადებითთან ერთად გარკვეულ ხარვეზებსაც გამოიწვევს და მოზარდის დამოუკიდებლად აზროვნების განვითარებას შეაფერხებს.

-- გაზეთ "შირაქს" დღემდე ჰყავს უამრავი მკითხველი, რომელიც წლების მანძილზე ერთგულობენ გაზეთს. თუმცა, ზოგადად, გაზეთის გამოწერის კულტურა რატომღაც მოიშალა. თაობები იცვლებიან და რას აკეთებს თქვენი რედაქცია იმისთვის, რომ ახალგაზრდებიც შემობრუნდნენ გაზეთისკენ...

-- ყოველი ახალი წლის დადგომის შემდეგ, როცა ხელმომწერების აღნუსხვას ვახდენთ, გვიმძაფრდება იმის საშიშროება, რომ ხელიდან გვეცლება ძირითადი მკითხველი. მაგალითად პედაგოგები! სკოლებში ხელმომწერების შეგროვება აუღებელი ციხე-სიმაგრე გახდა. მასწავლებლები მხოლოდ წუწუნებენ იმაზე, რომ ხელფასი ცოტაა და თვეში 1 ლარი არ აქვთ იმისთვის, რომ გაზეთი გამოიწერონ. თუნდაც პატრიოტული სულისკვეთებისთვის. სხვა ბევრ რამეს ითმენენ, მაგრამ ამაზე უარს ამბობენ. ძალიან გული მწყდება ამაზე. ძალიან გვინდა, ახალგაზრდობა ჩვენსკენ შემოვაბრუნოთ. მიმაჩნია, რომ ამაში სკოლას დიდი როლი აქვს, მაგრამ ხელს არ გვიწყობენ. ამ სეზონზე პირადად შევხვდი სკოლის დირექტორებს, პედაგოგებს. ყველას ვთხოვე, რომ კლასში რამდენიმე შეძლებული მოსწავლე მოიძებნება, რომლებიც გაზეთს გამოიწერენ, თვითონაც წაიკითხავენ და სხვებსაც გააცნობენ. ბევრმა მოსწავლემ ისიც არ იცის მუნიციპალიტეტი რას ნიშნავს და ის თვითმმართველობის ორგანოს შენობა ჰგონია. არ იციან როგორია დედოფლისწყაროს მმართველობის სტრუქტურა. არ იციან სწორედ იმიტომ, რომ გაზეთს არ ეცნობიან. ამას ემატება გაზეთის მიწოდების პრობლემა. ერთმა ხელმომწერმა შესაძლოა სოფლის თავში გამოიწეროს გაზეთი, მეორემ ბოლოში. ამის გამო მთელი სოფელი უნდა მოვიაროთ...

-- ამ კუთხით სოფლის რწმუნებულებიც ხომ არ გაზარმაცდნენ?

-- რამდენიმე წლის წინ, როცა სოფლის რწმუნებულებს თავისი ბიუჯეტი ჰქონდათ, ისინი სოფლისთვის იწერდნენ 100-120-150 გაზეთს და მოსახლეობაში არიგებდნენ. გაზეთის გამოსვლის დღეებში ხალხი სოფლებში მოუთმენლად ელოდა. დღეს არცერთ მათგანს არც ბიუჯეტი აქვს და არც ამის ვალდებულება. ზოგიერთი, შესაძლოა შემოგიბრუნდეს და გითხრას, მე შენი კურიერი კი არ ვარო. ეს პასუხისმგებლობის მომენტი დაიკარგა, საკუთარი მოვალეობების გარდა აღარ უნდათ რაიმე აკეთონ. ბევრი სერიოზული პრობლემა გვაქვს. ჩვენ ძალიან კარგად ვგრძნობთ, როგორი თემები აინტერესებს ახალგაზრდობას. ჩვენი გაზეთი თავისუფალია ყვითელი პრესის ელემენტებისა და სენსაციური ამბებისგან. ალბათ, ახალგაზრდების ინტერესიც ნაკლები ამიტომ არის. 4 გვერდიან პატარა გაზეთში ვერაფრით ვერ ვათავსებთ ყველაფერს. იქნებ, ჩვენი ნაკლიც არის, რომ ამას ვერ ვახერხებთ, მაგრამ "შირაქი" უფრო სერიოზული ინფორმაციითაა დატვირთული. როგორიც არის დედოფლისწყაროში პოლიტიკური თუ ეკონომიური ცხოვრება, ისეთივეა გაზეთიც. უფრო რაიონის მემატიანის როლს ვასრულებთ, ვიდრე ვიღაცის გამქილიკებლის. მიმაჩნია, რომ მაშინ უნდა აკრიტიკო, თუ იცი, რომ ამას შედეგი მოჰყვება.

-- უამრავი თაობა დაფრთიანდა "შირაქის" ფურცლებზე...

-- მართლაც, უამრავმა შემოქმედმა აიდგა ჩვენი გაზეთის ფურცლებზე ფეხი და დღეს წარმატებით მოღვაწეობენ. მხოლოდ სოფელ ჯაფარიძიდან ჟურნალისტ ვანო პავლიაშვილს არ გაუვლია "შირაქის" სკოლა და მეორე შენ ხარ (იგულისხმება ილია მარტყოფლიშვილი) რომლებმაც ჩვენგან დამოუკიდებლად დაიწყეთ კარიერა... ვანო მაშინ გაზეთ "ალიანსში" წერდა, შემდეგ კი რესპუბლიკურ გაზეთებში გადავიდა.

-- მე სტატიების წერა თქვენთან არ დამიწყია, თორემ პერიოდულად მუდმივად ვთანამშრომლობდი და წერილებს თქვენთან, "შირაქშიც" ვაქვეყნებდი...

-- ეს მას შემდეგ, როცა უკვე ჟურნალისტად მოგვევლინე... ბევრი კარგი ახალგაზრდა იყო ცირა ქისტაური, მაია ნაკვეთაური, ინგა მელითაური და სხვები. მაგალითად, ლექსო ლეკიაშვილის წარმატებებით ყოველთვის ვინტერესდები. უამრავი გვარი შემოინახა ჩვენი გაზეთის ფურცლებმა.

-- ფორმატზე, ანდა გაზეთის დიზაინის ცვლილებაზე ხომ არ ფიქრობთ, ან მუნიციპალიტეტის ხელმძღვანელობასთან ხომ არ გქონიათ ამ საკითხებზე საუბარი?

-- ცვლილებებზე ჯერ საუბარი არ არის, რადგან ამ ეტაპზე ჩვენი სტატუსის განსაზღვრაზე მიდის მუშაობა.

-- რა გეგმები გაქვთ უახლოეს მომავალში?

-- დიდი ხანია, ძალიან მინდა, ჩვენს თანარაიონელ ცნობილ მსახიობზე მზია არაბულზე მოვამზადო მასალა, მაგრამ გარკვეული მიზეზების გამო ჯერ ვერ ვახერხებ. იმედია, მალე შევძლებ!...

ესაუბრა

ილია მარტყოფლიშვილი

* * *

დედოფლისწყაროელი ბოშა მოზარდების ხელნაკეთი ნამუშევრების გამოფენა თბილისში

საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს ,,სამოქალაქო აქტიურობის ხელშეწყობის პროგრამის” ფარგლებში, თბილისის პირველი საჯარო სკოლაში დამეგობრებული საჯარო სკოლების მოსწავლეების, სოციალურად დაუცველი, მზრუნველობამოკლებული და განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე მოზარდების თანამშრომლობის შედეგად ერთობლივი ნამუშევრების გამოფენა მოეწყო. როგორც "ქიზიყმა" გაარკვია, მათ შორის იყვნენ დედოფლისწყაროში მცხოვრები ბოშა მოზარდების ნამუშევრებიც.

გამოფენაზე ასევე წარმოდგენილი იყო 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის შედეგად იძულებით გადაადგილებული, ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის დაბა ნასაკირალსა და სამტრედიის მუნიციპალიტეტის სოფელ იანეთში მცხოვრები რეპატრირებული და რუსთავსა და დედოფლისწყაროში, სოფელ ლენინოვკაში მცხოვრები ბოშა მოზარდების ხელნაკეთობები.

სხვადასხვა სოციალური ფენისა და შესაძლებლობების მქონე მოზარდების დამეგობრების ხელშემწყობი პროექტები საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროში 2005 წლიდან ხორციელდებოდა. 2007 წლიდან კი, ბრიტანული ორგანიზაციის Children’s High Level Group თანამშრომლობით ,,სამოქალაქო აქტიურობის ხელშეწყობის პროგრამა“ დაიწყო. პროგრამის მიზანია: რეგულარული კლუბური მუშაობების დანერგვით საჯარო სკოლების მოსწავლეების/სტუდენტების და სოციალურად დაუცველი, მზრუნველობამოკლებული, განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე, დევნილი, რეპატრირებული და ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენელთა მოზარდების თანამშრომლობა და ინტეგრაცია/სოციალიზაცია. /ქიზიყი/ ელზა ჩერქეზიშვილი

* * *

სამხედრო სამსახურში გაწვევის ასაკის გაზრდას ითხოვენ


ასოციაცია "სამართალი და თავისუფლება" სამხედრო სავალდებულო სამსახურში გაწვევის ასაკის 18-დან 20 წლამდე გაზრდის ინიციატივით გამოდის . ასოციაციაში მიაჩნიათ, რომ "სამხედრო ვალდებულებისა და სამხედრო სამსახურის შესახებ" საქართველოს კანონში შესაბამისი ცვლილება უნდა შევიდეს.

"ახალგაზრდები სკოლას ამთავრებენ 18 წლის ასაკში და მაშინვე ხდებიან სამხედრო ვალდებულნი. ეს ეწინააღმდეგება მათ განათლების უფლებას. არასწორია 18 ან 19 წლის აბიტურიენტის სამხედრო სამსახურში გაწვევა, როდესაც ის ემზადება უმაღლესი განათლების მისაღებად. ერთწლიანი სამხედრო სამსახურის შემდეგ, ფაქტიურად მას ხელახლა მოუწევს მოემზადოს იმ ძირითად საგნებში, რომელთა ჩაბარებაც აუცილებელია უმაღლეს სასწავლებელში მოსახვედრად", - ნათქვამია ასოციაციის განცხადებაში.

აქვე აღნიშნულია, რომ სამართლიანი იქნება, არ შეიზღუდოს ახალგაზრდების განათლების უფლება და სამხედრო სავალდებულო სამსახურში გასაწვევ მოქალაქეთა ასაკის ქვედა ზღვარი 18-დან 20 წლამდე გაიზარდოს.